شکست هیدرولیکی Hydraulics Fracturing بهترین روش برای تعیین میدان تنش در اعماق زیاد است. این تکنیک اولین بار در دهه 1940 به عنوان یک روش مدلسازی میادین نفتی، در شکست سگمنت های چاه پرفشار به کار گرفته شد. به دنبال موفقیت این روش به عنوان یک تکنیک مدلسازی تلاش هایی برای فهم و درک مکانیزم آن انجام شد. بیشترین تلاش ها در تفسیر مکانیزم روش شکست هیدرولیکی توسط Hubbert & Wills انجام شد. این دو نفر با استفاده از تئوری ارتجاعی به این نتیجه رسیدند که جهت توسعه ترک و میزان فشار ثبت شده در فرآیند اعمال فشار به چاه، به طور مستقیم با تنش های برجا در ارتباط است. Fairhurst اولین کسی بود که از روش شکست هیدرولیکی برای اندازه گیری تنش های برجا میدان استفاده کرد. Fairhurst & Hamison نیز با این روش را با استفاده از تئوری بایوت برای بررسی اثر سیال و محیط های متخلخل توسعه دادند. امروزه شکست هیدرولیکی یکی از روش های کلیدی پیشنهاد شده از طرف انجمن بین اللملی مکانیک سنگ برای تعیین تنش های برجا می باشد.